مطالعه‌ای نشان می‌دهد آنفلوانزای مرغی بزرگ‌ترین جمعیت فک‌تُرهای جنوب را تخریب کرده است
پس از اینکه ویروس H5N1 در سال ۲۰۲۳ به جزیرهٔ دوردست ساوت‌جرجیا رسید، ممکن است بیش از ۵۰٬۰۰۰ مادهٔ تولیدمثل‌کننده ناپدید شده باشند.
نوشته امیلی آنثس
پژوهشگران دریافتند که شیوع آنفلوانزای مرغی بر روی یک جزیرهٔ دوردست نیمه‌قطبی، بزرگ‌ترین جمعیت فک‌تُرهای جنوبی جهان را از بین برده است. پس از ورود ویروس به جزیرهٔ ساوت‌جرجیا در سال ۲۰۲۳، تعداد مادرهای تولیدمثل‌کننده ۴۷٪ کاهش یافت؛ این نتیجه از یک بررسی هوایی جدید از سه بزرگ‌ترین مستعمرات فک‌تُر در این جزیره به‌دست آمده است.
«این تصویر واضح‌تری نسبت به انتظاراتم نشان داد»، کنور بامفورد، بوم‌شناس دریایی در سرویس آنتارکتیک بریتانیا که رهبری این مطالعه را بر عهده داشت، گفت. این پژوهش در روز پنجشنبه در مجله Communications Biology منتشر شد.
اگر تمام مستعمرات فک‌تُرهای ساوت‌جرجیا خسارات مشابهی را تجربه کرده باشند، می‌تواند به این معنا باشد که بیش از ۵۰٬۰۰۰ ماده از جمعیت تولیدمثل‌کننده ناپدید شده‌اند، پژوهشگران گزارش کردند.
این حداقل دومین باری است که ویروس H5N1 باعث کشته شدن جمعی فک‌تُرهای جنوبی می‌شود، که ممکن است پیامدهای بلندمدتی برای جمعیتی داشته باشد که تا پیش از این به‌عنوان جمعیتی نسبتاً پایدار و مقاوم شناخته می‌شد.
جمعیت «به‌احتمال زیاد وضعیت پایدار فعلی خود را به وضعیتی تبدیل کرده است که سؤال بیشتری در آن وجود دارد»، دکتر بامفورد گفت.
اگرچه ویروس‌های آنفلوانزای پرندگان معمولاً برای پرندگان بهینه‌اند، شکل جدیدی از H5N1 که چند سال پیش پدیدار شد، مجموعه‌ای گسترده و غیرمعمول از پستانداران را آلوده کرده است؛ از جمله حیوانات اهلی همچون گاو و گربه و همچنین حیات‌وحش‌های وحشی چون روباه، خرس و رکسون.
پستانداران دریایی، از جمله فک‌تُرها و شیرهای دریایی، به‌ویژه تحت تأثیر این ویروس قرار گرفتند. در اواخر سال ۲۰۲۳، H5N1 جمعیت فک‌تُرهای جنوبی را در شبه‌جزیرهٔ والیدس در آرژانتین به‌طور ویرانگری تخریب کرد و حدود ۱۷٬۴۰۰ توله را که بیش از ۹۵٪ توله‌های تازه متولد شده بودند، کشت.
همچنین در اواخر سال ۲۰۲۳، ویروس برای اولین بار در ساوت‌جرجیا کشف شد؛ ابتدا در پرندگان شناسایی شد. به‌زودی تأیید شد که در فک‌تُرهای محلی نیز حضور دارد که به‌صورت مرده بر سواحل ظاهر می‌شدند.
موقعیت دورافتادهٔ این جزیره، نظارت بر جمعیت فک‌تُرهای بومی را برای دانشمندان دشوار کرده است؛ اما آخرین سرشماری جامع جمعیت که در سال ۱۹۹۵ انجام شد، نشان داد که ساوت‌جرجیا حدود ۵۴٪ از جمعیت تولیدمثل جهانی فک‌تُرها را میزبانی می‌کرد.
در سال ۲۰۲۲، یک سال پیش از ورود آنفلوانزای پرندگان، دکتر بامفورد و همکارانش در حال آزمایش استفاده از پهپاد برای انجام سرشماری هوایی جدیدی از حیات‌وحش ساوت‌جرجیا، از جمله فک‌تُرهای آن، بودند.
و هنگامی که دکتر بامفورد در سال ۲۰۲۴ به جزیره بازگشت، سواحل که معمولاً خانهٔ بزرگ‌ترین مستعمره فک‌تُرهای جزیره بود، دیگر به‌نظر نمی‌رسید. او گفت: «به‌طور معمول سواحل تقریباً پر از فک‌تُرها بودند». سال گذشته، «فاصله‌های عظیم» وجود داشت، او یادآور شد. «و این اولین درکی بود که حتی روی زمین، پیش از اینکه چیزی را شمارش کنیم، مشکلی وجود دارد».
پژوهشگران در فصل تولیدمثل ۲۰۲۴، از پهپادها برای عکاسی از سه مستعمرهٔ بزرگ استفاده کردند و این تصاویر را با عکس‌های همان سواحل در فصل ۲۰۲۲، پیش از گسترش ویروس، مقایسه نمودند.
در این سه محل، تعداد مادرهای تولیدمثل‌کننده به‌طور متوسط ۴۷٪ از سال ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۴ کاهش یافت، نتایج نشان داد. بر اساس سرشماری ۱۹۹۵، مستعمرات این سواحل ۱۵.۶٪ از جمعیت فک‌تُرهای ساوت‌جرجیا را تشکیل می‌دادند. اگر جمعیت را تقریباً به همان اندازهٔ سال ۱۹۹۵ در نظر بگیریم و فرض کنیم هر مستعمره به‌طور مساوی آسیب دیده است، می‌توان تخمین زد که حدود ۵۳٬۰۰۰ ماده در سال ۲۰۲۴ از تولیدمثل محروم شده‌اند.
این به این معنا نیست که تمام فک‌تُرهای گمشده کشته شده‌اند یا این که انفلوانزای مرغی تمام این کاهش را توضیح می‌دهد، دکتر بامفورد گفت. اما این کاهش بسیار فراتر از نوسانات طبیعی جمعیت تولیدمثل است و ممکن است تمام اثرات ویروس را به‌طور کامل نشان ندهد، او افزود.
از دست دادن ۵۳٬۰۰۰ ماده احتمالاً به این معناست که «سطح مشابهی از توله‌ها پرورش نیافته و مازاد نشده‌اند»، دکتر بامفورد خاطرنشان کرد. «پس تأثیر چندجانبهٔ آنفلوانزای مرغی بر دورهٔ دههٔ آینده به‌نظر می‌رسد».
