مطالعهای عظیم منشأ نقرس را کشف میکند؛ و خلاف تصور ماست
(تصویر: Boy_Anupong/Moment/Getty Images)
نقرس اغلب به دلیل مصرف افراطی الکل یا تغذیه ناسالم سرزنش میشود، اما تحقیقات نشان میدهد ژنتیک نقش بسیار بزرگتری در این بیماری التهابدار دردناک نسبت به آنچه پیش از این تصور میشد، ایفا میکند.
در سال ۲۰۲۴، یک تیم بینالمللی از دانشمندان به دادههای ژنتیکی ۲٫۶ میلیون نفر از ۱۳ مجموعه مختلف DNA پرداختند. این تعداد شامل ۱۲۰ ۲۹۵ فرد مبتلا به «نقرس شایع» بود.
با مقایسهٔ کدهای ژنتیکی افراد مبتلا به نقرس با افراد سالم، تیم ۳۷۷ ناحیهٔ خاص DNA را شناسایی کرد که در آنها تغییراتی مرتبط با نقرس وجود دارد؛ ۱۴۹ مورد از این نواحی پیش از این به این بیماری مرتبط نشده بودند.
اگرچه عوامل سبک زندگی و محیطی همچنان موثرند، یافتهها نشان میدهند ژنتیک عامل اصلی خطر نقرس است؛ و پژوهشگران معتقدند ممکن است پیوندهای ژنتیکی ناشناختهٔ بیشتری کشف شوند.
برای خلاصهای از این تحقیق، ویدیو زیر را ببینید:
“نقرس یک بیماری مزمن با پایهٔ ژنتیکی است و مقصر مبتلا نیست – افسانهای که نقرس ناشی از سبک زندگی یا رژیم غذایی است باید رد شود”، گفت اپیدمیولوژیست تونی مِریمان از دانشگاه اوتاگو در نیوزیلند، زمانی که این مطالعه سال گذشته منتشر شد.
نقرس زمانی ایجاد میشود که سطح بالای اسید اوریک در خون وجود داشته باشد، که سپس سوزنهای کریستالی تیز در مفاصل شکل میگیرند. وقتی سیستم ایمنی بدن این کریستالها را هدف میگیرد، درد و ناراحتی شدیدی به وجود میآید.
پژوهشگران بر این باورند که ژنتیک در هر مرحله از این فرآیند نقش مهمی دارد. بهویژه، این عامل بر احتمال حملهٔ سیستم ایمنی به کریستالها و همچنین بر نحوهٔ حمل و نقل اسید اوریک در بدن تأثیر میگذارد.
نقرس میتواند دورههای متناوب داشته باشد، اما درمانهای موجود هستند – و نویسندگان این مطالعه بر این باورند که تصورات غلط میتواند مردم را از دریافت این درمانها منصرف کند. این مسألهای جدی است در حالی که موارد این بیماری بهطور پیوسته در حال افزایش است.
“این افسانهٔ گسترده باعث شرمساری افراد مبتلا به نقرس میشود و برخی را ترغیب میکند که در سکوت رنج بکشند و برای دریافت داروی پیشگیرانهای که اورات خون را کاهش میدهد و از دردشان جلوگیری میکند، به پزشک مراجعه نکنند”، گفت مِریمان.
علاوه بر اینکه درک بهتری از علل نقرس به ما میدهد، این مطالعه به دانشمندان گزینههای بیشتری برای بررسی درمانها ارائه میکند، بهویژه در زمینهٔ مدیریت واکنش ایمنی بدن نسبت به تجمع اسید اوریک. در واقع، داروهای موجود میتوانند برای این هدف بازآفرینی شوند.
محدودیتهایی در این مطالعه وجود دارد: بخش عمدهای از دادهها مربوط به افراد با پیشینهٔ اروپایی است و برخی سوابق بر پایهٔ گزارش خودآگاهانهٔ نقرس بهجای تشخیص بالینی تکیه داشتهاند.
با این وجود، این مطالعه درک ما از یک مشکل بهداشتی که قرنها مردم را متاثر کرده است، بهطرز چشمگیری بهبود میبخشد.
“امیدواریم با گذشت زمان، درمانهای بهتر و در دسترستر بر پایهٔ هدفهای جدیدی که شناسایی کردهایم، در دسترس قرار گیرند”، گفت مِریمان. “نقرس شایسته منابع بهداشتی بیشتر و اهمیت بالاتری در سامانهٔ سلامت است”.
تحقیق در Nature Genetics منتشر شد.
یک نسخهٔ اولیه از این مقاله در نوامبر ۲۰۲۴ منتشر شده بود.
