وگووی و اوزمپیک به‌طور چشمگیر مرگ‌ومیرهای سرطانی را کاهش می‌دهند
مطابق یک مطالعه بزرگ دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو، داروهای GLP‑1 نظیر اوزمپیک و وگووی می‌توانند طول عمر بیماران سرطان روده بزرگ را افزایش دهند. بیماران مصرف‌کننده این داروها نرخ مرگ‌ومیر کمتری نسبت به غیر‌مصرف‌کنندگان داشتند؛ کمتر از نیمی از میزان مرگ‌ومیر. پژوهشگران بر این باورند که اثرات ضدالتهابی و متابولیکی این داروها در بهبود نتایج نقش دارند. آنها اکنون خواستار برگزاری آزمایش‌های بالینی برای بررسی این‌که آیا این نتایج نشانگر یک مکانیزم واقعی ضدسرطانی است، هستند.
یک مطالعه جدید از دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو نشان می‌دهد که آگونیست‌های گیرنده گلوکاگون‌مانند پپتید‑1 (GLP‑1)، دسته‌ای از داروهایی که در ابتدا برای دیابت نوع ۲ توسعه یافتند، ممکن است فوایدی فراتر از کنترل قند خون و وزن داشته باشند. این داروها که شامل سِماگلوتاید (فروش به‌عنوان اوزمپیک و وگووی) و تیرزپاتید (نام تجاری مون‌جارُ) می‌شوند، پیش از این به‌خاطر کمک به کاهش وزن و مدیریت شرایط متابولیک شناخته شده‌اند. پژوهشگران هم‌اکنون کشف کرده‌اند که این داروها ممکن است با بهبود نتایج بقا در بیماران سرطان روده بزرگ نیز مرتبط باشند.
این مطالعه سوابق پزشکی بیش از ۶,۸۰۰ نفر مبتلا به سرطان روده بزرگ را در مراکز بهداشتی دانشگاه کالیفرنیا بررسی کرد. بیمارانی که داروهای GLP‑1 مصرف می‌کردند، احتمال مرگ در طی پنج سال برایشان کمتر از نیمی نسبت به کسانی بود که این داروها را مصرف نمی‌کردند (۱۵.۵٪ در مقابل ۳۷.۱٪). این اختلاف چشمگیر به‌احتمال کاربرد جدید و قدرتمند این داروها که پیشتر تحول‌گران درمان دیابت و چاقی بودند، اشاره می‌کند.
این پژوهش توسط رافائل کوومو، دکترای فلسفه، استادیار بخش بیهوشی دانشکده پزشکی UC San Diego و عضو مرکز سرطان موورس UC San Diego هدایت شد. تیم وی از مخزن داده‌های بهداشت دانشگاه کالیفرنیا برای مرور نتایج در سراسر مراکز پزشکی دانشگاهی ایالت استفاده کرد.
پس از در نظر گرفتن عوامل مهمی همچون سن، شاخص توده بدنی (BMI)، شدت سرطان و سایر شرایط بهداشتی، تیم دریافت که افراد مصرف‌کننده داروهای GLP‑1 همچنان خطر مرگ کمتری داشتند. این تداوم نشان می‌دهد که مزیت محافظتی درمان GLP‑1 ممکن است مستقل از سایر متغیرهای پزشکی یا سبک زندگی باشد.
چرا داروهای GLP‑1 ممکن است در برابر سرطان محافظت کنند
این مزیت به‌ویژه در بیماران مبتلا به چاقی (BMI بالای ۳۵) بیشترین بیان را داشت. این یافته نشان می‌دهد که داروهای GLP‑1 می‌توانند به خنثی‌سازی بخشی از التهاب و استرس متابولیکی که می‌تواند درمان سرطان را دشوارتر کند، کمک کنند.
دانشمندان در حال بررسی چندین توضیح ممکن برای این اثر هستند. آگونیست‌های گیرنده GLP‑1 شناخته شده‌اند که التهاب کلی بدن را کاهش می‌دهند، حساسیت به انسولین را بهبود می‌بخشند و وزن را کاهش می‌دهند — تمام این عوامل می‌توانند رشد و پیشرفت سرطان را تحت تأثیر قرار دهند. مطالعات آزمایشگاهی همچنین نشان می‌دهند که داروهای GLP‑1 ممکن است به‌صورت مستقیم رشد سلول‌های تومور را مهار کنند، سلول‌های سرطانی را به مرگ سوق دهند و محیط اطراف تومور را طوری تغییر دهند که کمتر به انتشار بیماری کمک کند.
با این حال، پژوهشگران هشدار می‌دهند که هنوز روشن نیست این کاهش نرخ مرگ در این مطالعه ناشی از یک اثر مستقیم ضدسرطانی است یا صرفاً نتیجه بهبود کلی سلامت متابولیک است.
گام‌های بعدی: نیاز به آزمایش‌های بالینی
دکتر کوومو تأکید کرد که این یافته‌ها فقط به‌صورت مشاهده‌ای هستند، به این معنی که هنوز ثابت نکرده‌اند داروهای GLP‑1 به‌طور مستقیم نتایج سرطان را بهبود می‌بخشند. این نتایج نشان‌دهنده نیاز فوری به آزمایش‌های بالینی برای بررسی این‌که آیا داروهای GLP‑1 می‌توانند بقا در سرطانات، به‌ویژه در بیماران مبتلا به سرطان‌های مرتبط با چاقی، را افزایش دهند یا نه.
این مطالعه در نشریه Cancer Investigation در تاریخ ۱۱ نوامبر ۲۰۲۵ منتشر شد.
