کارشناسان هشدار می‌دهند که موجودات مضر به سرعت در ناحیه‌ای وسیع گسترش می‌یابند — این همان اتفاقی است که در حال رخ دادن است
Yei Ling Ma
کارشناسان هشدار می‌دهند که موجودات مضر به سرعت در ناحیه‌ای وسیع گسترش می‌یابند — این همان اتفاقی است که در حال رخ دادن است
پژوهشگران دانشگاه آدلاید انتشار روباه سرخ اروپایی مهاجم را در سراسر قارهٔ استرالیا نقشه‌برداری کرده‌اند.
چه اتفاقی می‌افتد؟
مطالعه‌ای که در مجله Diversity and Distributions منتشر شد، الگوی توزیع سریع روباه‌های سرخ را در کل استرالیا آشکار کرد. کارشناسان گفتند که این گونه مهاجم تنها در ۶۰ سال موفق به تسخیر قاره شد.
به‌گفتهٔ شورای گونه‌های مهاجم، این گونه تا به‌حال دست‌کم ۱۶ گونه پستاندار را به انقراض کشانده است.
به‌گزارش The Conversation، این روباه‌ها اولین بار در سال ۱۸۷۰ توسط استعماریان اروپایی به استرالیا آورده و به‌صورت عمدی برای ورزش شکار روباه رها شدند.
به دلیل کمبود شکارچیان طبیعی، این روباه‌های مهاجم به‌سرعت به‌عنوان شکارچیان غازنده رشد می‌کنند؛ به‌آسانی طعمه‌های کوچکتر را می‌دست‌گیرند و برای جستجوی سرزمین‌های جدید تا ۳۰۰ کیلومتر (۱۸۶ مایل) پیمایش می‌کنند.
موفقیت این گونه در قارهٔ استرالیا امکان گسترش و مستعمره‌سازی آن را در تنها ۶۰ سال فراهم کرد؛ مسیری که پژوهشگران سعی کرده‌اند به‌دقت روی نقشه بگذارند.
پژوهشگران ده‌ها هزار مدل دقیق جمعیتی را با بهره‌گیری از «سوابق تاریخی، برآوردهای جمعیتی و الگوهای فضایی‑زمانی تغییرات آب و هوایی و زیست‌محیطی» ساختند، طبق توصیف گزارش مطالعه.
آنها این نقشه‌ها را با گزارش‌های روزنامه‌ای دربارهٔ ورود این روباه‌ها در نقاط مختلف کشور، همچنین با براوردهای تجربی جمعیت مقایسه کردند؛ این مقایسه تصویر واضح‌تری از پراکندگی سریع روباه‌ها در طول سال‌ها ارائه داد.
چرا روباه‌های سرخ مهاجم نگران‌کننده‌اند؟
روباه سرخ در شمال آمریکا، اروپا، شمال آفریقا و آسیا بومی است؛ در این مناطق شکارچیان بزرگ‌تری مانند گرگ‌ها، کویوت‌ها، شیرهای کوهستانی و خرس‌ها نیز وجود دارند. این شکارچیان جمعیت روباه را کنترل می‌کنند و تعادل اکولوژیکی را در زیستگاه‌های طبیعی حفظ می‌نمایند.
در عین حال، در استرالیا این گونه تقریباً هیچ شکارچی طبیعی ندارد؛ این موضوع به رشد بی‌قید و شرط آن منجر شده و زنجیرهٔ غذایی بومی را به‌خوبی مختل می‌کند.
به‌گفتهٔ شورای گونه‌های مهاجم، روباه‌های استرالیا سالانه حدود ۳۰۰ میلیون جانور بومی را می‌کشتند؛ این شامل گونه‌های تحت تهدیدی همچون مارمولک بزرگ صحرایی، لاک‌پشت رودخانه فیتزروی، پرندهٔ مالِف و پنگوئن کوچک می‌شود.
علاوه بر شکار گونه‌های بومی در معرض خطر، روباه سرخ ممکن است بر دام‌های مزرعه‌ای که انسان‌ها برای تأمین غذای خود به آنها وابسته‌اند نیز پیشی بگیرد. طبق گزارش اداره کشاورزی ویکتوریا، روباه‌ها بین سال‌های ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ به‌صورت تقریبی ۱۹۸ میلیون دلار خسارت تولیدی به کشور وارد کرده‌اند.
گونه‌های مهاجم عواقب جدی بر محیط‌زیست، سلامت انسان و منابع طبیعی دارند.
در یوتا، آدِل‌جید پشمالوی بالسام به کاج‌های ارزشمند این ایالت آسیب می‌رساند و آنها را می‌کشد؛ این درختان بین دوستداران طبیعت که در هنگام پیاده‌روی یا کمپینگ به آنها می‌پردازند، محبوب هستند.
در جمهوری جزایر مارشال، موشی مهاجم جمعیت مستعمرات پرندگان دریایی را تهدید کرده و تخم‌مرغ‌ها و قلمرو آنها را به وحشت انداخته است.
یک سازمان غیرانتفاعی موفق شد تعداد موش‌های مهاجم را در جزیره کاهش دهد؛ این اقدام فرصتی را برای نهال‌های بومی درختان و حیات‌وحش محلی فراهم کرده تا بهبود یابند.
در مقابله با روباه‌های سرخ مهاجم چه اقداماتی انجام می‌شود؟
بر اساس قانون حفاظت از حوضه‌ها و اراضی ۱۹۹۴، روباه‌های سرخ به‌عنوان حیوانات آفت شناخته شده‌اند؛ به‌گفتهٔ اداره کشاورزی ویکتوریا.
این سازمان منابع رایگانی فراهم کرده که به مالکان زمین و خانه‌ها نحوهٔ طعمه‌گذاری، شلیک، سم‌پاشی یا حذف فیزیکی روباه‌ها از محیط را آموزش می‌دهد. همچنین، همسایگان را به همکاری برای افزایش کارایی کنترل محلی روباه‌ها ترغیب می‌کند.
برخی ایالت‌های استرالیا، از جمله ویکتوریا، حذف روباه‌ها را تشویق می‌کنند و برای شکار روباه‌های سرخ پاداشی تعیین کرده‌اند؛ این اقدام به‌طور کامل چرخهٔ تاریخی این گونه در کشور را تکمیل می‌کند.
به خبرنامهٔ رایگان ما بپیوندید تا خبرهای خوب و نکات مفید دریافت کنید و این لیست جذاب از روش‌های آسان برای کمک به خودتان در حالی که به سیاره‌مان کمک می‌کنید را از دست ندهید.
