مطالعهای دلیل واضح و شگفتانگیز را برای کاهش خطر سرطان توسط ورزش آشکار میکند
شواهد متعددی نشان میدهند که ورزش بیشتر خطر ابتلا به سرطان را کاهش میدهد – اما چرا این دو بههم مرتبط هستند؟
بر پایه یک مطالعه جدید بر روی موشها، این ممکن است بهدلیل یک تغییر متابولیکی باشد که بهنظر میرسد به سلولهای عضلانی سوخت بیشتری میدهد تا سوزانده شود، در حالی که سلولهای سرطانی را از انرژی لازم برای رشد محروم میکند.
این تحقیق تحت رهبری تیمی از دانشگاه ییل انجام شد؛ پژوهشگران واکنشهای متابولیک موشهای مبتلا به سرطان پستان یا ملانوما را تجزیه و تحلیل کردند و آنها را بر مبنای رژیم غذایی و سطح فعالیت ورزشی به گروههای مختلف تقسیم کردند.
تیم از ردهای مولکولی برای تعیین مکانهای متابولیسم گلوکز در موشها استفاده کرد و دریافته شد که حیوانات فعال به طور مؤثری انرژی و سوخت را از سلولهای سرطانی به سمت عضلات هدایت میکردند.
پس از چهار هفته، موشهای رژیم پرچرب که بهطور منظم ورزش میکردند، تومورهای بهمراتب کوچکتری نسبت به همنودهای خود که فعال نبودند، نشان دادند.
«موشهای چاق که پس از تزریق تومور، بهطور خودخواسته بهمدت چهار هفته روی چرخ دویدند، تقریباً ۶۰ درصد کاهش در اندازه تومور نشان دادند»، بریگز لِیتنِر، پزشک‑دانشمند دانشگاه ییل و همکارانش در مقاله منتشر شدهشان گزارش میکنند.
تیم همچنین ۴۱۷ ژن مختلف مرتبط با متابولیسم را شناسایی کرد که در موشهای فعال نسبت به موشهای نشسته اما لاغر به طور متفاوت بیان میشدند.
در مجموع، این تغییرات مولکولی نشان دادند که تومورها به حالت بقا تحت فشار شدید وارد شدهاند.
بهویژه ورزش باعث کاهش سطح پروتئین mTOR در تومورهای حیوانات شد، که میتواند در محدود کردن رشد آنها نقش مهمی داشته باشد؛ یافتهای که میتواند مسیرهای جدیدی برای جستجوهای درمانی فراهم آورد.
بهنظر پژوهشگران، نتایج نشان میدهد که گلوکز «یک واسطه متابولیکی کلیدی در اثرات سرکوبکننده تومور توسط ورزش» است.
با این حال، آنان توجه دارند که «این رابطه متابولیکی و توانایی ورزش برای کاهش سرعت رشد تومور ممکن است به مدت زمان ورزش وابسته باشد».
سرطان در تمام انواع مختلف خود یک بیماری پیچیده است که شامل مکانیزمهای متعددی در رشد و شکلگیری تومورها میشود. بیماران تنها با رفتن به باشگاه قادر به پیشگیری از سرطان نخواهند بود.
اما فعالیت فیزیکی میتواند عاملی مهم در افزایش شانس پیشگیری از بروز بیماری باشد. پژوهشگران همچنین دریافتند که موشهای چاقی که دو هفته پیش از کاشت تومورها ورزش میکردند، نسبت به موشهای نشسته تومورهای کوچکتری داشتند.
«این دادهها اهمیت نگاهی دقیق و سیستماتیک به اثرات متابولیکی ورزش در سرطان را برجسته میکند»، لِیتنِر و همکاران مینویسند.
امیدبخش است که همان مکانیزمها در دو نوع تومور فعال بودهاند؛ این نشان میدهد که فواید ورزش به یک نوع سرطان محدود نیست.
اگرچه دانشمندان هنوز باید بررسی کنند که آیا این فرآیندهای مشابه در انسانها نیز رخ میدهد تا بدانند آیا این نتایج برای ما قابلتطبیق هستند یا خیر.
به همین منظور، پژوهشگران مشتاقند تحقیقات خود را بر روی تومورهای سرطانی انسانی ادامه دهند و چارچوبی منسجمتر برای انواع و مدت زمان ورزش مورد بررسی ایجاد کنند. این کار میتواند دقیقاً نشان دهد که چگونه فعالیت مداوم به محافظت در برابر سرطان کمک میکند.
پژوهشگران نتیجه میگیرند: «بررسی نقش تناسب اندام در مسیرهای مولکولی که توسط ورزش تغییر میکنند میتواند اهداف درمانی جدیدی در پزشکی دقیق (precision oncology) کشف کند، بهویژه در بیماران که قادر به تحمل ورزش نیستند».
این پژوهش در PNAS منتشر شده است.
