چرا برخی پزشکان میگویند برخی سرطانها نباید تحت درمان قرار گیرند
آمار واضحاً نشان میدهد که هشت نوع سرطان در افراد جوانتر به شکل چشمگیری افزایش یافتهاند، اما این امر باعث بروز بحثی شده است که آیا بسیاری از این موارد واقعاً نیازی به تشخیص داشتهاند یا خیر.
آمار غیرقابل انکار است: از سال ۱۹۹۲، تعداد تشخیصهای هشت نوع سرطان در ایالات متحده برای بیماران زیر ۵۰ سال دو برابر شده است؛ این سرطانها شامل سرطانهای غده تیروئید، مقعد، کلیه، رودهٔ کوچک، کولورکتال، اندومتریوم و پانکراس، به علاوه سرطان خون میلوما میباشند. انواع دیگر، مانند سرطان سینه، نیز در حال افزایش هستند.
«اندازه و سرعت افزایش شیوع سرطانهای با شروع زودرس متفاوت از اکثر روندهای مشاهدهشده در سرطان است (استثنای ممکن سیگار کشیدن و سرطان ریه)»، انجمن آمریکایی تحقیقات سرطان (AACR) در بیانیهای درباره برگزاری همایش ویژهای در این هفته که به بررسی افزایش سرطانها در میان افراد جوان میپردازد، گفت.
این افزایش ناگهانی برای بیماران جوان و بسیاری از پزشکانشان، دردناک بوده است.
بیماران میپرسند: چرا به سرطان مبتلا شدم؟ و چگونه زندگیام با درمانهای احتمالی دردناک دگرگون خواهد شد؟
پزشکانشان نیز این پرسشها را به اشتراک میگذارند و برخی نگرانیهای دیگری دارند: اگر این سرطانها هرگز شناسایی نشده بودند چه میشد؟ آیا پزشکان در حال ارائه درمان به بیماران جوان با بیماریهای در مراحل اولیه هستند که ممکن است به همان اندازه مضراتی داشته باشد که فوایدی؟
در خارج از اتاقهای معاینه و کلینیکها، بسیاری از متخصصان پزشکی درباره عوامل مؤثر بر این افزایش بحث میکنند. آنها به سموم محیط زیست، شیوع چاقی و تغییرات میکروبیوم افراد، که ممکن است ناشی از رژیمهای غذایی سرشار از غذاهای فرا پردازش باشد، مینگرند. با این سرعتی که نرخها در حال ارتقا هستند، میگویند دلایل قانعکنندهای برای بررسی علت وجود دارد.
برخی متخصصان سرطان این نگرانیها را رد میکنند و میگویند افزایش تشخیص عمدتاً به دلیل شناسایی سرطانهایی است که نیازی به کشف آنها در این زمان ندارند، یا حتی نیازی به شناسایی زودهنگام ندارند. اگر این سرطانها پیش از این تشخیص داده نمیشدند یا در زمان دیرتر شناسایی میشدند، احتمالاً باعث مرگ بیماران نمیشدند.
